โลกของเราถูกเชื่อมไว้ด้วยกันผ่านการค้าทั้งในรูปแบบการขายสินค้าและการให้บริการ แต่ละประเทศเป็นเหมือนข้อต่อของโซ่เส้นยาวที่มีเอกลักษณ์ของตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นทรัพยากรและความถนัดของผู้คน เราต่างใช้ประโยชน์จากความถนัดของกันและกัน แล้วนำมาแลกเปลี่ยนส่งผ่านเป็นทอด ๆ ราวกับการนำข้อต่อโลหะมาคล้องต่อกันเป็นโซ่ เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว หากเกิดปัญหากับข้อต่ออันใดอันหนึ่งในสายโซ่นี้ การเชื่อมต่อของโซ่ทั้งสายคงเกิดปัญหา

คงไม่มีใครเชื่อแน่ หากพูดว่าการปรับตัวเลขค่าหนึ่งขึ้นหรือลงเพียง 0.25 อาจส่งผลต่อเศรษฐกิจทั้งประเทศ แต่ถ้าขยายความว่าตัวเลขนั้น คือ “อัตราดอกเบี้ยนโยบาย” ที่พิจารณาโดยคณะกรรมการนโยบายการเงิน (กนง.) คำบอกเล่าดังกล่าวก็มีความเป็นไปได้สูงเลยทีเดียว คอลัมน์ VocabStory ฉบับนี้ จะมาเล่าสู่กันฟังถึงบทบาทของอัตราดอกเบี้ยนโยบายที่จะส่งผลกระทบต่อดอกเบี้ยชนิดอื่น ๆ และส่งผ่านไปที่เศรษฐกิจและเสถียรภาพระบบการเงินของประเทศ

โลกเราเผชิญกับวิกฤตการณ์ทางเศรษฐกิจมาหลายครั้ง หนึ่งในนั้นคือวิกฤตแฮมเบอร์เกอร์ เวลานั้นธนาคารกลางประเทศหลักหลายแห่ง อาทิ สหรัฐฯ อังกฤษได้ดำเนินนโยบายการเงินแบบผ่อนคลาย รวมถึงนโยบายการเงินนอกกรอบ ซึ่งหนึ่งในนั้นเรียกว่า มาตรการ Quantitative Easing (QE) ต่อมาสถานการณ์โควิด 19 เริ่มคลี่คลาย เศรษฐกิจกำลังฟื้นตัวเต็มที่และเงินเฟ้อปรับสูงขึ้น ก็ถึงเวลาที่ธนาคารกลางจะต้องลดสภาพคล่องในระบบ โดยเรียกกระบวนการนี้ว่า "มาตรการ Quantitative Tightening (QT)" บทความแรกของคอลัมน์ VocabStory จึงขอพาไปทำความรู้จัก 2 คำศัพท์ที่น่าสนใจ ได้แก่ มาตรการ QE และมาตรการ QT